روزى حضرت موسى علیه‏ السلام از کنار کوهى عبور مى‏ کرد، چشمه‏ اى در آن جا دید، از آب آن وضو گرفت، به بالاى کوه رفت، و مشغول نماز شد.

در این هنگام دید اسب سوارى کنار چشمه آمد و از آب آن نوشید، و کیسه‏ اش را که پر از درهم بود از روى فراموشى در آن جا گذاشت و رفت.

پس از رفتن او، چوپانى کنار چشمه آمد (تا از آب چشمه بنوشد) چشمش به کیسه پول افتاد، آن را برداشت و رفت.

سپس پیرمردى خسته، که بار هیزمى بر سر نهاده بود کنار چشمه آمد، بار هیزمش را بر زمین گذاشت و به استراحت پرداخت.

در این هنگام، اسب سوار در جستجوى کیسه پول خود به کنار چشمه بازگشت و چون کیسه‏ اش را نیافت به سراغ پیرمرد که خوابیده بود رفت و گفت: کیسه مرا تو برداشته‏ اى، چون غیر از تو کسى اینجا نیست. پیر مرد گفت: من از کیسه تو خبر ندارم.

گفتگو بین اسب سوار و بین پیر مرد شدید شد و منجر به درگیرى گردید. اسب سوار، پیرمرد را کشت و از آن جا دور شد.

موسى علیه ‏السلام (که ظاهر حادثه را عجیب و بر خلاف عدالت مى‏ دید) عرض کرد:

یا رَبِّ کَیفَ العَدلُ فِى هذِهِ الاُمُورِ؛

پروردگارا! عدالت در این امور چگونه است.

خداوند به موسى علیه‏ السلام وحى کرد: آن پیرمرد هیزم‏شکن، پدر اسب سوار را کشته بود (امروز توسط پسر مقتول قصاص شد) و پدر اسب سوار به اندازه همان پولى که در کیسه بود به پدر چوپان بدهکار بود، امروز چوپان به حق خود رسید. به این ترتیب قصاص و اداى دین انجام شد، وَ انا حکم عدل؛ و من داور عادل هستم.

 ---------------------------------------

منبع : قصه های قرآن ،مرحوم اشتهاردی به نقل از بحارالانوار، ج 64،ص 117 و 118